Skipt um nærbuxur

Hér á landi er ráðherrum skipt út eins og nærbuxum í pólitískum hrókeringum en svo þykir ófært að þeir beri ábyrgð eða séu dregnir til ábyrgðar út af embættisgjörningum eða óeðlilegum hagsmunatengdum afskiptum. Svo má ekki snjóa í Skotlandi og þá bara segir ráðherrann af sér, reyndar ekki til að axla ábyrgð heldur svo stjórnarandstæðingar geti ekki gagnrýnt ríkisstjórnina. Þetta fólk hefur verið alið upp við þau rök frá brautu barnsbeini að maður skipti um nærbuxur daglega svo það sjáist síður bremsufar ef maður lendir í slysi og er afklæddur í kjölfarið á sjúkrahúsi.

Hvernig væri að hafa persónulegt hreinlæti frekar í fyrirrúmi, ekki bara í klæðaburði heldur í heilindum siðvæddra starfshátta og samskipta? Raunveruleg nærbuxnaslys eru ekkert til að æsa sig yfir, þó vandræðaleg séu. Maður bara gengst við þeim, skiptir um brók og þvær hina. Það er miklu dýrara að fleygja nærhaldinu til að losa sig við verksummerkin. Óhæfur ráðherra á vissulega að víkja en ekki bara svo hætt sé að tala um hann heldur til raunverulegra úrbóta.

Sagði af sér vegna snjókomu

Án eftirlits og aðstoðar á ábyrgð ráðuneytis

Við fjölskyldan verðum læknislaus um áramótin vegna þess að heilbrigðisráðherra (ÁI) sagði upp samningum við sjálfstætt starfandi heimilislækna. Ráðherra lét þess getið í fjölmiðlum að í þetta sinn yrðu samningar ekki endurnýjaðir. Við erum ekki ein i þessari stöðu heldur fyllum hóp ríflega 20.000 Reykvíkinga í sömu sporum. Fyrir okkur persónulega er þetta alvarlegur missir. Við höfum haft sama lækninn í 25 ár og notið fyrir vikið samfellu og yfirsýnar í þeirri afbragðs heilbrigðisþjónustu sem við höfum fengið hjá okkar heimilislækni. Þetta skiptir okkur máli því þótt við séum ekki á grafarbakkanum þá glímir fjölskylda okkar samt við skilgreindan heilsuvanda sem ekki sér fyrir endann á og þarfnast innsýnar á gangi mála og stöðugs eftirlits.

Það er ekki hlaupið að því að fá nýjan heimilislækni í Reykjavík, hvað þá heldur þegar tuttugu þúsund manns hlaupa til á sama tíma og reyna að komast að á yfirfullum heilsugæslustöðvunum í ofanálag við þær þúsundir í borginni sem fyrir eru án heimilislæknis. Þetta er gríðarlegt ábyrgðarleysi hjá yfirvöldum og lýsandi dæmi um viðvarandi skort á ráðdeildarsemi og fagmennsku í rekstri heilbrigðiskerfisins. Fyrir mig persónulega er þetta mjög kvíðvænlegt. Ég þarf að hafa heimilislækni. Mér mun ekki gagnast að hittast tilfallandi vakthafandi lækni á læknavaktinni sem hefur ekki sjúkraskrá mína í höndunum. Hvert á að senda rannsóknarniðurstöður og ákveða meðferð í framhaldinu? Hver á að fylgjast með því hvort ákvörðuð meðferð skili árangri og aðlaga hana, fínstilla eða breyta eftir þörfum?

Væri mér ekki fyrirmunað að sitja af heilsufarsástæðum mundi ég vilja fara í setuverkfall á biðstofu ráðherra uns mér verður tryggð áframhaldandi læknisþjónusta í landi sem telur ekki eftir sér að sjá útlenskum heilsutúristum fyrir einkarekinni læknishjálp eftir pöntun.

Fækkun heimilislækna grafalvarlegt vandamál

Týnd og tröllum gefin?

Þó lítil hreyfing sé á blogginu hjá mér er engin ládeyða í kringum mig. Ég er komin í leikfélag, hef verið að undirbúa sérstaka messu fyrir næstu helgi, paufast áfram með veggteppið og býr til skartgripi. Svo er það líkamlega aðhlynningin með hreyfingu og útiveru.

Myndin hér til hliðar er af armbandi sem ég bjó til og ætla að þróa áfram eftir kúnstarinnar reglum. Eins og er, er ég með það í þolprófi til að komast að raun um hversu vel það þolir notkun. Þetta er æði seinleg vinna, 5 tíma verk þegar frá eru taldar tilraunir og endurtekningar á verki sem tókst ekki nógu vel.

Áfram veginn, framhald úr síðasta þætti

Litirnir urðu heldur fleiri í veggteppið en ég sýndi í síðustu færslu. Myndin í síðustu færslu var grunnvalið, svo spann ég út frá því. Nú er ég búin að sauma saman nokkrar einingar. Framundan er að raða þeim upp og skeyta saman með fleiri ræmum. Þessi nálgun í vinnslu kallast upp á ensku "design as you go." Ég mundi kalla það "hannað eftir hendinni." Verkið er þegar komið með nafn eftir tillögu Nínu Leósdóttur sem stakk upp á "Sprettur," innblásið af því að þetta er fyrsta verkið sem ég sauma alfarið standandi og í hlaupaskónum í þokkabót. Vinnuaðstaðan er öll að taka á sig mynd, ýmis tæknileg vandamál á standandi saumaskap hafa verið að leysast smátt og smátt. Þegar það er allt komið í viðunandi horf mun ég setja hér inn myndir af því hvernig til tókst og útskýra snilldina á bak við það.

Hér á eftir koma myndir að Sprettinum (kk. et.) eða Sprettunum (kvk. flt). Fyrst er aftur sama mynd og í síðustu færslu af grunnvali efna. Ég byrjaði með steinamynstrið lengst til vinstri á myndinni og valdi hin út frá því. Næsta mynd er með efnunum sem ég bætti við það. Svo koma myndir af stykkjunum sem ég er búin að sauma saman.

 

 

 

Efnisval, vinnuaðstaða og verð á saumavélum

Nú er ég að velja efni í nýtt veggteppi. Þetta er niðurstaðan:

Ég hef ekkert saumað í allt sumar. Það var eiginlega ekki aðstaða til þess en nú er vinnurýmið aftur komið upp og býður eftir næstu sendingu hilluefnis til IKEA. Helst af öllu snýst þó málið um að ég hef þurft að hugsa þetta saumadæmi upp á nýtt og leita að leiðum til að sauma standandi. Aðalmálið varðandi standandi saumaskap er að þrýsta á fótstigið fyrir saumavélina. Það er meira en að segja það, megið þið trúa. Þegar maður vill sauma standandi til að hlífa bakinu þá gengur ekki að standa á öðrum fæti. Nú ætla ég að athuga hvernig gengur að nota hælinn í staðinn fyrir tábergið á fótstigið en standa um leið í tábergið á þeim fæti. Það þarf svolitlar tilfæringar í kringum það, byggja upp pall í kringum fótstigið sem það er fellt niður í. Um leið þarf maður að standa jafn hátt í báða fætur án þess þó að eiga á hættu að hrasa út af pallinum. Ég er komin með hugmynd að útfærslu en áður en ég fer í fjárútlát hennar vegna ætla ég að prófa þetta með að stafla upp tréplötum, bókum eða því sem ég finn hér heima í skúmaskotum.

Vissulega eru til saumavélar sem þarf ekki fótstig á, eru t.d. með start/stop takka ofan við nálina. Það er lítið til af þeim hér á landi. Ég veit þó af einni sem hér fæst og kostar um 350 þúsund krónur. Ég á ágætis saumavél, takk fyrir, og kaupi mér ekki aðra fyrir einn takka. Það er ótrúlega lítið úrval af ódýrum, vönduðum saumavélum til sölu hér. Vörumerkið Brother er með ágætis saumavélar með start/stop takka og kosta þær ekki mikið. Þær ódýrustu kosta 200 til 300 pund í Bretlandi.

Framhald í næsta pistli.

Fyrirmyndir til innblásturs

Það eru tvær bútalistakonur sem ég er að skoða núna. Önnur er Ellin Larimer og hin er Pat Pauly.

Efra verkið er eftir Ellen Larimer og hið neðra er eftir Pat Pauly:

        

Þó stíll þeirra sé ólíkur eiga þær það sameiginlegt að vinna með línuna en með mismunandi hætti. Með því á ég við að lögun, stefna og samhengi línunnar er afgerandi þáttur í myndbyggingu verka þeirra. Myndlist byggir á nokkrum eðlisþáttum: línu, formi, lit, áferð og rými. Þjálfun í að horfa á myndlist felur m.a. í sér að skilja þess þætti, beitingu þeirra og áhrifum í verkinu. Ég læri mikið af því að skoða svona verk nánar og skilja hvernig hönnun þeirra er hugsuð. Slík yfirlega hefur reynst mér góð þjálfun fyrir augað, hún kennir mér að sjá, enda liggur skilningur og innsæi að baki þeim uppgötvunum sem ég geri við það.

Hér er íslensk vefsíða þar sem Hafdís Ólafsdóttir fræðir um myndbyggingu og formfræði.

Á vefsíðunni The Textile Blog er færsla um Pat Pauly og verk hennar. Á þessum vef skrifar John Hopper um sögu textíllistarinnar.

Einn meginmunur á hefðbundnum bútasaum og "art quilting" (sem ég kalla bútakúnst) liggur í hönnuninni. Í "art quilting" er tekist á við myndbygginguna og formfræðina frá grunni í eigin hönnun. Í hefðbundnum bútasauma er vissulega líka unnið með eigin hönnun en þar er þó alla jafna stuðst við þekkt form og þau útfærð með litavali og uppröðun. Þar vill stundum gleymast af formin og línurnar út af fyrir sig eru ekki nóg til að fá fallegt teppi, jafnvel ekki heldur þó valin séu saman séu góðir litir og mynstur á efni. Samspil allra þessara þessara skiptir máli fyrir heildarmyndina, t.d. hvaða fletir eru ljósir og hverjir eru dökkir. Ég hef oft rekið mig á að erfitt er að fá efni í ljósum litum sem henta í listrænan bútasaum.

En svo er líka þriðji styrkleikaflokkurinn, "medium" eða miðlungs, sem líka er erfitt að finna. Bútasaumsefni eru gjarnan í mettuðum litum því þeir grípa augað og hefð er fyrir því að ramma þá inn með hlutlausari litum, s.s. dröppuðu eða grátónum, jafnvel í lítið minni styrkleika/mettun. Í bútasaum er því oft gripið til þess ráð að setja fram andstæður í ólíkum litum í stað þess að nota litastyrkleika eða lýsingu. Þetta á meðal annars þátt í því að fólk í listrænum bútasaumi fer út í að lita efnin sín sjálf til að fá þá tóna og litróf sem verkin þeirra þarfnast. Það er efni í heila stúdíu út af fyrir sig og helst af öllu eigið þvottahús með nægu rennandi vatni!

Skartgripagerð með endurvinnslu

Þó hljótt sé á bloggsíðunni minni er fjarri því að líf mitt sé einhver lágdeyða. Á milli þess sem ég fer í gönguferðir og sund eða þurrka af heima hjá mér og raða í skúffur og skápa dunda ég mér við að læra að nota áhöld til skartgripagerðar. Þó handbragðið eigi enn eitthvað í land með að vera vel þjálfað þá hef ég gert skemmtilegt skart úr perlum sem ég hef bý líka til. Hér er sýnishorn:

 

Perlurnar bý ég til með endurvinnslu og hef ég einnig dundað mér við að vefja allt víravirkið, tengikróka og keðjulás. Þetta er glettilega skemmtilegt, ekki síst vegna þess að verkið er ekki fljótklárað og því hægt að hlakka til þess að koma að því aftur síðar. Sumir eru ekki hrifnir af slíku dundi heldur vilja skella í föndur á augabragði og klára sem fyrst. Það hentar mér ekki alfarið. Ég tel ekki afköstin heldur nýt vegferðarinnar á meðan hluturinn er búinn til, alveg eins og með aðra listsköpun. Það er ferlið en ekki afurðin sem listamaðurinn nærir sitt innra líf á. Seldar afurðir geta hins vegar skaffað salt í grautinn og smjör á brauðið. Það styrkir reyndar sjálfsmyndina líka.

Annar kostur við skartgripagerðina er að ég þarf ekki að sitja við hana og get jafnvel rölt um. Nú er bara að finna einhverja leið til að vinna standandi í báða fætur við saumavélina. Það er öllu flóknara.

Set hér inn myndband um hinar ýmsu tangir sem nota má við skartgripagerð og virkni þeirra, fengið af síðu WigJig Jewelry Making University, http://www.squidoo.com/cutjewelrywire

 

Söguþráður saumaskapar

Það rifjaðist upp fyrir mér í morgun að ég á tvö bútasaumsverk sem innblásin voru að atburðunum 11. september 2001 þó þau fjalli ekki um þá í sjálfu sér. Bæði verkin eru frá árinu 2004.
Hér er annað þeirra, "Salt jarðar":

Hitt verkið varð til stuttu síðar, "Lát Líkn lifa":

Ég hef lítið getað saumað um hríð en langar samt að segja svo dæmalaust margt með taui og þræði. Á meðan hrannast upp hugmyndir svo nú ríður á að festa þær einhvern vegin niður og geta sótt í þann sjóð síðar ef færi gefst. Inntak verka minna tengjast oft áhrifum atburða á mig eða afstöðu minni til málefna. Til að tjá þetta leita ég gjarnan í sagnaminni hefðar sem er mér töm en bý þá oft um leið til nýjar táknmyndir með litavali eða formum. Það er mín leið til að stuðla að sífelldri og nauðsynlegri endurnýjun hefðarinnar sem um leið stuðlar að varðveislu hennar sem lifandi tjáningar.

Möffins með hvítu súkkulaði og möndlum

Áður en þessi uppskrift að gómsætum möffins hverfur í gleymskunnar dá innan í kokkabókahillunni minni ætla ég að setja hana hér inn í færslu í von um að leitarforrit netsins hjálpi mér að finna hana í einu vetfangi í framtíðinni. Uppskriftin er aðlöguð að uppskrift úr "The Australian Woman's Weekly Cookbooks: Muffins, Scones and Bread" með því sem til var í eldhússkápunum.

2 bollar (300 gr) hveiti
2 tsk lyftiduft
2/3 bolli (150 gr) sykur
1/2 bolli (100 gr) hvítt súkkulaði, saxað
1/2 bolli (75 gr) möndluflögur
60 gr smjör, brætt
3/4 bolli (180 ml) mjólk
1 egg, léttþeytt

 

Þurrefni sigtuð saman í skál. Öðrum efnum hrært saman við. Skipt í möffinsmót. Bakað við 175°C í 25 mínútur. Passar í 6 stórar (3/4 bolla mót) möffins eða 12 minni.

Upprunalega uppskriftin tilgreinir 140 grömm af súkkulaði og notar ristaðar makadamíuhnetur en ekki möndlur. Mér finnst upplagt að nota það sem eftir er af möndlupokanum til að strá ofan á kökurnar fyrir bakstur eða bara bæta því við og hafa þéttara möndlubragð.

 

Útskriftarveisla á afmælisdegi - framtíðarsýn

Afmælis- og útskriftarveisla var haldin þann 21. júlí sl. Útskriftin var 10. maí sl. Þá útskrifaðist ég með akademíska meistaragráðu í guðfræði frá Wesley Theological Seminary í Washington DC í Bandaríkjunum. Gráðan heitir Master of Theological Studies (MTS) og er fullnuð með lokaritgerð eftir tveggja ára nám. Áhersla mín í náminu var á guðfræði og listir. Í meistararitgerðinni tengdi ég saman listsköpun og sálgæslu á hagnýtan hátt í kjölfar vettvangsrannsóknar. Heiti ritgerðarinnar er "Face Value: Self-portraits as World View in Pastoral Care."

Á námstímanum lauk ég einnig fyrsta stigi í verklegu námi í sálgæslu á sjúkrahúsi frá National Institutes of Health Clinical Center. Það er réttindanám, vottað af Association of Clinical Pastoral Education. Námið er ekki til hér á landi en síðast þegar ég vissi hafði Landspítalinn þær kröfur að starfsmenn sálgæsluteymis sjúkrahússins hefðu lokið því

Undanfarin tvö ár eru búin að vera mikið ævintýri og upplýsandi á margan hátt sem um leið gerir kröfur til endurskoðunar og endurmats. Ég er ánægð með námið, sérstaklega vegna þess að þar buðust mér aðrar áherslur í vali, nálgun og úrvinnslu viðfangsefna en tíðkast hér á landi. Ég mundi segja að meistaranámið mitt hafi höfðað til fjölgreindar og veitt tækifæri til hagnýtrar útfærslu viðfangsefna.

Ég er eðlilega mikið spurð hvað ég ætli svo að gera við þetta allt saman. Það er nú svo um guðfræðimenntað fólk að vilji og veruleiki fara ekki alltaf saman þegar út á vinnumarkaðinn er komið. Þá reynir á fólk að finna sér vettvang sem nærir á einhvern hátt þá köllun sem knúði það til dáða, oft á allt öðrum vettvangi en það hafði kannski upphaflega stefnt á. Löngun mín liggur til þess að sinna hópastarfi fullorðins fólks sem fléttar saman fullorðinsfræðslu, skapandi virkni og sálgæslu til eflingar mennskunnar í viðfangsefnum dagslegs líf og lifandi rækt við andlegt líf. Þetta hljómar kannski eins og lýsing á blöðru. En þegar glöggt er skoðað er sú lýsing ekki fjarri sanni. Blaðran er tákn þess tilefnis sem blæs hana upp. Það lekur svo úr henni eftir því sem líður á og við leggjum hana frá okkur þegar hlutverki hennar er lokið. Þannig lít ég á andlegt starf. Það á ekki að steypa upp staðnaða skúlptúra, verkefni sem engan endi taka og halda fólki föstu í persónulegri eða praktískri merkingu. Fólk er fljót sem flæðir með hjartslætti lífsins. Viðfangsefni þess breytast og stundum þarf að fletta við síðu. Á vettvangi kirkjunnar þarf að vera sveigjanleiki til að þróa og þroska starf með fullorðnu fólki sem kemur og fer eins og aðstæður þess leyfa eða krefjast.

Mig langar að vinna með fólki í slíkum aðstæðum, hlæja með því og gráta eins og við á og finna saman leiðir til verðugs lífs sem er þrungið merkingu í samhljómi tilverunnar. Þar gegnir skapandi virkni mikilvægu hlutverki því hún nær að nálgast viðfangsefnin með líkingamáli sem oft nær betur að tjá og túlka reynslu okkar og úrvinnslu en orðin ein. Skapandi virkni tengir fólk saman í samfélagi til áhrifa í eigin lífi og hefur burði til að hafa áhrif út fyrir hópinn, jafnvel út í þjóðfélagið. Þetta er einnig erindi kirkjunnar því guð sem sendir hana á erindi við manneskjur.