Fréttamolar á nýju ári

Nýja árið hefur farið nokkuð vel af stað. Ég komst næstum slysalaust í gegnum jól og áramót. Ég brenndi mig á bökunarplötu við smákökubakstur svo freknurnar eru horfnar þar af á handleggnum. Ég toppaði það þetta svo með því að hella sjóðandi vatni á magann á mér í gær og brenna mig. Eftir kælingu afréð ég að vissara væri að fara á slysadeildina. Eftir fyrstu aðhlynningu þar með deyfingu og kæliumbúðum, síðan óhjákvæmilegri bið og loks læknisskoðun og leiðbeiningum var mér vísað inn á stofu merktri "Flugeldaslys" til að fá auka umbúðir með mér heim. Miðað við gauraganginn á skólalóðinni við hliðina á okkur á kvöldin og fram á nótt er líklega enn von á flugeldaslysum. Það er vissara að halda merkingum svo sprengjutrítlarnir verða ekki sendir í gifs.

Mín meiðsl eru sem betur fer ekki alvarleg. Þau munu þó há mér þannig að ég kemst ekki í sund í viku. Það er súrt því ég hef verið að mana sjálfa mig til reglulegra sundferða. Ég á fyllilega inni fyrir því að hreykja mér af að vera komin upp í fimm sundferðir á viku og hafa haldið þeim takti síðan fyrir jól. Í ofanálag jók ég vegalengdina um 50% fyrir viku og var að byrja að venjast því. Til að grobba enn frekar fór ég að synda skriðsund á bakinu um helgina. Þetta er kannski ekki merkilegt fyrir marga enda vegalengdin ekki nema 300 metrar. En þetta er stórafrek í ljósi þess að það er ekki nema ár síðan ég byrjaði á sundnámskeiði og lærði almennilega að synda. Ætli geimferðir séu ekki næsta áskorun.

Leikfélagið sem ég gekk til liðs við í haust hefur reynst alveg hreint ljómandi skemmtileg vitleysa. Halaleikhópurinn stefnir á frumsýningu á dramatíska gleðileiknum "Góðverkin kalla" í byrjun febrúar.  Það verður enginn svikinn af brosbrestum og þindarverkjum sem skellir sér á sýningu.

Mér til fróðleiks og yndisauka ætla ég svo að sitja námskeið í Háskólanum sem áheyrandi á vorönninni. Ég á svo sem doðrant um sama efni en það er bara miklu skemmtilegra að hafa félagsskapinn og komast úr húsi um leið. Ég held því fram fullum fetum að þetta sé ekki sprottið af aðskilnaðarkvíða við stúdentsástandið og er dauðfegin að þurfa ekki að skrifa aftur eina einustu ritgerð eða taka eitt einasta próf.

Saumaskapurinn fer svo að komast aftur í gang eftir frumsýningu. Á því sviðinu standa miklar sviptingar fyrir dyrum, ný verktækni og áhöld og spennandi verkefni enda, eins og persóna mín í leikritinu lýsir yfir: "Hugmyndir eru ekki það sem okkur vantar."